Enige tijd geleden kwam de melding van het overlijden van oom Jan. Een bijzondere man, die hield van het leven op het platteland, samen met ‘zijn’ gezin. Oom Jan heeft zijn hele leven op deze boerderij gewoond, een boerderij die al generaties lang van vader op zoon gaat. Oom Jan was niet getrouwd, had geen zoons, maar zijn neef trok bij hem in, samen runden zij de boerderij en vormden ze een gezin. Een warm gezin, mensen die met weinig woorden lieten zien dat je er gewoon voor elkaar bent. Er zat een vanzelfsprekendheid in, je zorgt voor elkaar, wat er ook op je pad komt.
Hoe fijn is dat? Oom Jan wist dat hij zijn leven kon blijven leven op zijn boerderij en ook zijn neef wist dat hij op de boerderij kon blijven wonen, zijn passie hierin kwijt kon, wel wetende dat hij hierbij ook nog wel een baan moest hebben om de boerderij te blijven runnen. Jaren heeft oom Jan meegewerkt op de boerderij, tot zijn lichaam het echt niet meer aankon. Zijn neef had inmiddels een fijn gezin, lieve kinderen. En ja, ook daar was weer een zoon die de passie van het boerderij leven met zijn vader deelt. Oom Jan keek toe hoe de kinderen opgroeiden op de boerderij, zijn neef zijn plaats innam, wat genoot hij ervan, een nieuwe generatie op de boerderij. Onder zijn boom, met het uitzicht op de weilanden keek hij toe, een oog op de stal.
Langzaam gaf zijn lichaam het op, wist hij dat het leven eindig was, maar in de wetenschap dat de boerderij in goede handen was is hij rustig ingeslapen. Zou hij zich gerealiseerd hebben hoe bijzonder het is, een neef te hebben, die samen met jou de boerderij runt, je als collega’s samenwerkt, van elkaar leert, kennis doorgeeft, samen een gezin vormen, samen eten en samen koffiedrinken? Ik denk van wel, hij genoot ervan ook al sprak hij dat niet altijd uit. Maar uit de verhalen voel ik die warmte die tussen die twee is geweest.
De eerste keer dat ik binnen kwam stond de koffie klaar en mocht ik aanschuiven aan de tafel in de keuken, de centrale plek van het huis. Gewoon door de achterdeur, want dat doen wij zo hier, werd er tegen mij gezegd. Er heerste rust, na een lange periode van zorgen en verzorgen was er nu even een moment van rust. Samen herinneringen ophalen, praten over oom Jan. Een mooie kaart samen maken, zijn geliefde roodbonte koeien erop.
Ik heb gevoeld hoe bijzonder warm een gezin kan zijn op een mooie boerderij in het Twentse landschap. De weg naar de boerderij geeft rust, laat je uitkijken over de weilanden en terugvoeren in de tijd. Even staat de tijd stil, oom Jan is er niet meer. Het leven wordt weer opgepakt, de koeien gemolken, het land bewerkt. Gelukkig blijft er altijd een mooie herinnering aan een bijzonder leven en een bijzonder mens, hun oom Jan.