Mijn moeder zei tegen mij, na de geboorte van Joost, mijn lieve en stoere zoon: Vandaag heb je iets gekregen wat je ook weer moet loslaten. Je voedt jouw zoon op om straks te kunnen loslaten en hij zelfstandig de wereld kan en mag betreden, met open vizier. Nieuwsgierig naar wat er komen gaat. Mijn moeder gebruikt ook vaak het voorbeeld van de vogels, zij gooien hun jongen uit het nest en kijken er niet meer naar om. Bij ons verlaten de kinderen het nest, maar gelukkig kijken we wel naar ze om en zijn ze ook welkom in hun ‘nest’.
En ja, ik realiseer mij dat ‘straks’ er nu is. Mijn zoon is achttien, is nieuwsgierig naar de wereld en de wereld naar hem. En ik? Ik heb mijn rol als moeder, ik mag toeschouwer zijn en af en toe een wijze raad erin gooien. Ik moet letterlijk loslaten, uit laten vliegen. Niet meer krampachtig vasthouden maar hem de vrijheid geven.
Loslaten is makkelijker gezegd dan gedaan, vooral als je Janine heet. Ik ben een vasthouder, omarm graag en houd dat graag bij mij! Maar ik weet ook dat te strak vasthouden verstikt. Mijn verstand en gevoel moeten samen de deal maken, zodat ik daar de goede weg in vind.
Bij de dood hoort ook loslaten, loslaten van wat van jou is geweest. Loslaten wat je samen hebt gedeeld, of is het juist vasthouden aan mooie en warme herinneringen en mooie momenten? Loslaten en vasthouden kan prima samengaan. Als jouw naaste het leven moet loslaten, kun je de momenten van jullie samen vasthouden. Vasthouden in jouw gedachten, vasthouden van de mooie momenten samen en de geschiedenis die je samen hebt gemaakt.
Er is een plekje in mijn hart waarin ik loslaat en vasthoud, daar koester ik wat ik heb gedeeld. Ik koester mooie momenten met mijn vader, wat hij mij geleerd heeft, zijn waardevolle toevoeging in mijn leven. Ik koester mijn momenten samen met hem. Een echte vader was hij voor mij, die trots op mij was, die mij gestimuleerd heeft maar ook af en toe de vraag stelde? Waarom doe jij dit zo? Tranen schieten ook nu, na bijna 8 jaar in mijn ogen, wat houd ik toch van die man en wat ben ik trots op hem en wat maakt het mij gelukkig dat ik zijn dochter ben.
Ik laat los, leer mijn zoon vliegen en hoop dat hij af en toe op het nest terug keert. Ooit heb ik ook leren vliegen en keer graag terug op het nest, loop graag nog even bij mijn moeder binnen, bespreek veel met haar en weet ook daar altijd een luisterend oor te vinden.
En ja, mijn vader moest ik loslaten maar hij is altijd in mijn hart. Daar laat ik hem nooit meer los, daar houd ik hem stevig vast.
Puur Afscheid | Janine van Braam